Τρέχοντας 246 χιλιόμετρα από την Αθήνα στη Σπάρτη…

… δεν είναι απλώς ένας αγώνας δρόμου, είναι ένα προσκύνημα

Τελευταία ενημέρωση, 3 Δεκεμβρίου 2025, από τον Etienne Durocher

Το να τρέχεις 246 χιλιόμετρα από την Αθήνα μέχρι τη Σπάρτη δεν είναι απλά ένας αγώνας. Είναι ένα προσκύνημα. Μια διαδρομή μέσα από ζέστη, σκοτάδι, φόβο, χαρά, πόνο και ιστορία. Είναι μια δοκιμασία που σου δείχνει όλα σου τα αδύναμα και δυνατά σημεία. Το Σπαρτάθλον ακολουθεί τα βήματα του Φειδιππίδη, από την Ακρόπολη μέχρι το άγαλμα του Λεωνίδα, περνώντας από βουνά, χωριά, εθνικές οδούς και ατέλειωτες νύχτες.

Το 2024 στάθηκα ξανά στην εκκίνηση, για την τρίτη μου προσπάθεια. Είχα τερματίσει μία φορά. Είχα κοπεί μία φορά. Αυτές οι δύο εμπειρίες ζούσαν μέσα μου ταυτόχρονα. Αλλά με ευγνωμοσύνη, επιμονή και πίστη, φέτος ξαναβρέθηκα στο άγαλμα του Λεωνίδα.

Αυτή είναι η ιστορία για το πώς έφτασα εκεί, τι έμαθα και γιατί ξέρω πως θα επιστρέψω.

Επιστροφή στην Αθήνα: Φόβος, χαρά και γνώριμα πρόσωπα

Η εκκίνηση στην Ακρόπολη τα ξημερώματα είναι κάτι μαγικό. Εκατοντάδες δρομείς, ο καθένας με το δικό του άγχος, τη δική του ιστορία. Φέτος, τα συναισθήματά μου ήταν μπερδεμένα. Πέρσι δεν κατάφερα να περάσω το όριο χρόνου στην Κόρινθο. Και αυτή η αποτυχία με ακολουθούσε όλο τον χρόνο.

Ήμουν νευρικός. Ίσως όσο ποτέ άλλοτε σε αγώνα. Αλλά αυτή η νευρικότητα αναμειγνυόταν με κάτι αλλιώτικο: χαρά. Καθαρή, ειλικρινής χαρά που είχα μια δεύτερη ευκαιρία.

Και γύρω μου είδα πρόσωπα που βλέπω κάθε χρόνο — Σπαρταθλητές που μοιράζονται την ίδια τρέλα, την ίδια αγάπη γι’ αυτή τη διαδρομή. Φίλους από προηγούμενες χρονιές, ανθρώπους που είχα γνωρίσει στο διαδίκτυο, δρομείς που γίνονται αμέσως «δικοί σου» μόλις ανταλλάξετε ένα βλέμμα. Το Σπαρτάθλον είναι μια οικογένεια.

Όταν ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση, ο φόβος εξαφανίστηκε. Έμεινε μόνο το προνόμιο να κάνω το πρώτο βήμα.

Ένα απλό πλάνο: Κόρινθος πρώτα, μετά... ηρεμία

Το πλάνο μου φέτος ήταν πολύ απλό:

Να φτάσω στην Κόρινθο (80 χλμ) πριν το όριο.

Αν το κατάφερνα, όλα θα κυλούσαν καλύτερα.

Η Κόρινθος ήταν το σημείο όπου είχα κοπεί το 2023. Φέτος, ήταν το προσωπικό μου checkpoint λύτρωσης. Δεν σκεφτόμουν τη Σπάρτη, δεν σκεφτόμουν τα 246 χιλιόμετρα. Σκεφτόμουν μόνο αυτό: σταθερό ρυθμό, σωστή ενυδάτωση, σωστή τακτική.

Ο καιρός ήταν... ελληνικός. Ζέστη, ξηρή ατμόσφαιρα, ήλιος δυνατός από νωρίς. Αλλά τη διαχειρίστηκα καλά. Πάγος σε κάθε σταθμό, νερό παντού, ηλεκτρολύτες χωρίς σταματημό. Ακόμα και τη νύχτα, η ζέστη δεν έφευγε. Έτρεχα χωρίς μπλούζα, έριχνα νερά πάνω μου και έπινα συνεχώς.

Όταν έφτασα στην Κόρινθο φέτος, όλα άλλαξαν.

Ανακούφιση. Χαρά. Λύτρωση.

Και το καλύτερο μέρος;

Ένα ωραιότατο πιάτο μακαρόνια με αλάτι και φέτα. Το έφαγα σαν να ήταν γιορτή — γιατί ήταν.

Το πλήρωμά μου: Η υποστήριξη που με κράτησε

Από έξω, το ultrarunning μοιάζει ατομικό. Στο Σπαρτάθλον δεν είναι ποτέ ατομικό. Η ομάδα υποστήριξης είναι τα πάντα.

Φέτος είχα την Αθανασία και έναν ακόμα φίλο μαζί μου. Και τι ομάδα ήταν…

Η Αθανασία ειδικά ήταν απίστευτη. Πρωτάρα στο crew, αλλά γεμάτη γέλιο, ενέργεια και καθαρή χαρά. Έφερνε ένα vibe που δεν περιγράφεται. Όποτε την έβλεπα, χαλάρωνε η καρδιά μου.

Δεν μου έδινε απλά μπουκάλια ή φαγητό. Μου έδινε δύναμη. Μου θύμιζε πως αυτό το ταξίδι δεν το έκανα μόνος.

Στο Σπαρτάθλον μπορεί να υπάρχει ένα όνομα στο bib, αλλά τρεις ψυχές διασχίζουν την Ελλάδα μαζί.

Η νύχτα, το βουνό και το τίμημα του να μην τρως αρκετά

Κάθε Σπαρτάθλον κρύβει εκπλήξεις. Η φετινή δική μου ήταν απλή αλλά σκληρή:

Δεν έφαγα αρκετά.

Μπορεί να ακούγεται μικρό, αλλά σε τέτοια απόσταση είναι τεράστιο λάθος. Κάποια στιγμή, μετά από ώρες ζέστης, ιδρώτα και έντασης, το σώμα μου άδειασε.

Και τότε ήρθε το απρόσμενο:

Με πήρε ο ύπνος ενώ περπατούσα.

Δύο φορές.

Η πρώτη φορά ήταν πριν το βουνό. Τα πόδια μου προχωρούσαν μηχανικά αλλά το μυαλό έκλεισε. Παραπάτησα, ξύπνησα απότομα και το πρώτο μου συναίσθημα ήταν… ντροπή. Σιγουρεύτηκα ότι κανείς δεν με είδε και συνέχισα μέχρι τον σταθμό.

Εκεί πήρα έναν μικρό ύπνο, αυτά τα 8–10 λεπτά που σώζουν την κατάσταση.

Η δεύτερη φορά ήταν το πρωί. Εκεί ήταν πιο σοβαρό. Με πήρε ο ύπνος στο περπάτημα, το σώμα μου ξέφυγε στο πλάι και βρέθηκα σε ένα χαντάκι. Δεν τραυματίστηκα σοβαρά, αλλά τρόμαξα. Ήταν ένα πολύ σκληρό wake-up call.

Αυτές οι στιγμές με προσγείωσαν.

Το Σπαρτάθλον απαιτεί σεβασμό.

Αν δεν τρως, δεν συνεχίζεις.

Αν δεν τροφοδοτήσεις, τελειώνεις.

Και αυτό είναι ένα μάθημα που θα το κουβαλάω στους επόμενους αγώνες μου.

Το βουνό: Φόβος παλιός, ηρεμία φέτος

Το βουνό του Σπαρτάθλον είναι θρύλος. Στα 160 χιλιόμετρα, στο σκοτάδι, μπορεί να γονατίσει και τον δυνατότερο δρομέα. Φέτος όμως, το ανέβηκα ήρεμα. Χωρίς πανικό. Χωρίς άγχος.

Ίσως ήταν η εμπειρία. Ίσως ο μικρός ύπνος. Ίσως η σιωπή της νύχτας. Αλλά βρέθηκα να ανεβαίνω με καθαρό μυαλό, σταθερό ρυθμό και απόλυτη συγκέντρωση στο επόμενο βήμα.

Η κατάβαση είχε τα γνωστά πέτρινα κομμάτια, πάντα απαιτητική, αλλά μόλις έφτασα στο κάτω μέρος, ήξερα πως πλέον πορευόμουν προς τη Σπάρτη.

Τα τελευταία χιλιόμετρα: Εξάντληση, λύτρωση και δάκρυα

Τα τελευταία 20 χιλιόμετρα του Σπαρτάθλον είναι μια ξεχωριστή δοκιμασία. Το σώμα λυγίζει. Το μυαλό κουράζεται. Αλλά η καρδιά… η καρδιά συνεχίζει.

Τα πόδια μου πονούσαν, οι ώμοι βαριές, το σώμα κουρασμένο. Αλλά ήξερα ότι πλησίαζα. Κάθε χιλιόμετρο ήταν ένα μικρό θαύμα.

Και μετά μπήκα στη Σπάρτη.

Ο κόσμος, οι φωνές, τα παιδιά που τρέχουν δίπλα σου, οι σημαίες, η ενέργεια… δεν υπάρχει τίποτα άλλο σαν αυτό στον κόσμο των αγώνων.

Όταν άγγιξα το πόδι του Λεωνίδα, τα μάτια μου γέμισαν δάκρυα.

Είχα φτάσει.

Είχα κλείσει τον κύκλο.

Αλλά η πιο έντονη στιγμή ήταν μετά.

Η φίλη μου η Φανή με περίμενε με το στεφάνι. Με αγκάλιασε με τόση ζεστασιά που λύγισα. Ο τερματισμός στο Σπαρτάθλον δεν είναι μόνο δικός σου. Είναι των ανθρώπων που σε κράτησαν μέχρι εκεί.

Γιατί θα επιστρέψω — και τι έρχεται μετά

Κάποιοι με ρωτούν γιατί να ξανατρέξω το Σπαρτάθλον.

Η απάντηση είναι απλή:

Μπορώ να τα καταφέρω καλύτερα.

Μπορώ να γίνω πιο γρήγορος.

Πιο έξυπνος.

Πιο σεβαστικός στη διαδρομή.

Αλλά το Σπαρτάθλον σου θυμίζει πάντα πως σε 246 χιλιόμετρα όλα μπορούν να συμβούν. Η εμπειρία βοηθά, αλλά η ταπεινότητα σε κρατά ζωντανό.

Και τώρα κοιτάζω καινούριους στόχους:

το Δόλιχος 255 χλμ και

το Παγκόσμιο Πρωτάθλημα 24 ωρών του 2027.

Το Σπαρτάθλον δεν ήταν τέλος. Ήταν αρχή.

Το δικό σου Σπαρτάθλον

Δεν χρειάζεται να τρέξεις 246 χιλιόμετρα για να ζήσεις το δικό σου «Σπαρτάθλον».

Για κάποιον είναι τα πρώτα 10 χιλιόμετρα.

Για άλλον η επιστροφή μετά από τραυματισμό.

Για άλλον το να βρει χρόνο ανάμεσα σε δουλειά, παιδιά, ευθύνες.

Η ουσία είναι η ίδια.

Επιμονή.

Παρουσία.

Χαρά μέσα στη δυσκολία.

Στήριξη όταν τη χρειάζεσαι.

Ό,τι κι αν είναι το δικό σου ταξίδι, αξίζει.

Και αν θέλεις βοήθεια στο δικό σου δρόμο — είτε ο στόχος είναι 10 χιλιόμετρα είτε ένα ultramarathon — είμαι εδώ. Με την εμπειρία των τερματισμών, των αποτυχιών, των χαμόγελων και των δακρύων.

Έλα να χτίσουμε το δικό σου Σπαρτάθλον.

Για να προετοιμάσεις καλύτερα το μυαλό σου για τον επόμενο μεγάλο στόχο, διάβασε επίσης το άρθρο μου: Run Smarter Not Harder: Unlock Your Potential with Zone-Based Training.

Και αν θέλεις πρακτικές συμβουλές για το τι να τρως πριν και κατά τη διάρκεια ενός μεγάλου αγώνα, δες το blog μου: Top 5 Nutrition Tips for Marathon and Ultramarathon Runners.

Κόκκινη η τρελή ιστορία της καλής μου φίλης Εύας που έτρεξε 100 ώρες για πλάκα!Η ιστορία της Eύa στον Ultramarathon: Γράφτηκα σε έναν αγώνα 100 ωρών στην Ελλάδα... χωρίς σχέδιο

Ας συνεχίσουμε να κυνηγάμε μεγάλους στόχους και να ανεβάζουμε ο ένας τον άλλον.