Η ιστορία της Eύa στον Ultramarathon: Γράφτηκα σε έναν αγώνα 100 ωρών στην Ελλάδα... χωρίς σχέδιο
Πώς η Εύα Γέλασε, Έκλαψε, Χόρεψε και Κέρδισε τον πιο Τρελό Υπερμαραθώνιο της Αθήνας
Ας είμαστε ειλικρινείς: οι περισσότεροι από εμάς γράφονται πανικόβλητοι σε έναν αγώνα 5 χλμ. και το μετανιώνουν στη μέση της πρώτης ανηφόρας. Η Εύα; Είπε «ναι» σε έναν αγώνα 100 ωρών στην Αθήνα, Ελλάδα — και τον κέρδισε.
Ο αγώνας; Ο No Finish Line Athens, ένας μοναδικός φιλανθρωπικός υπερμαραθώνιος πολλών ημερών που πραγματοποιείται στην καρδιά της Αθήνας. Από τις 7 Μαΐου στις 9:00 π.μ. έως τις 11 Μαΐου στη 1:00 μ.μ., οι δρομείς γύριζαν μία κυκλική διαδρομή κοντά στο Ίδρυμα Σταύρος Νιάρχος και το Ολυμπιακό Κέντρο. Για κάθε χιλιόμετρο συγκεντρώνονταν χρήματα για φιλανθρωπία. Η παγίδα; Έχεις 100 ώρες να τρέξεις όσο περισσότερο μπορείς. Η Εύα δεν συμμετείχε απλώς. Το κατέκτησε.
Ως διαδικτυακός προπονητής τρεξίματος, μιλάω συχνά για ρυθμό, στρατηγική αγώνα και δομημένα πλάνα προπόνησης. Η Εύα έκανε το αντίθετο. Μπήκε χωρίς προσδοκίες, χωρίς εμπειρία σε τέτοια απόσταση, και όπως λέει η ίδια, «με μια υπόσχεση και πολύ γέλιο.»
«Και απλώς είπα ναι»
«Ένα χρόνο πριν, ο φίλος μου ο Τρύφωνας μου μίλησε για αυτόν τον φιλανθρωπικό αγώνα που στήριζε η εταιρεία του. Με έγραψε χωρίς να μου το πει! Έτσι γνώρισα τον Νίκο Πορφυρόπουλο, που είχε τρέξει τις 100 ώρες την προηγούμενη χρονιά. Κολλήσαμε αμέσως και αρχίσαμε να τρέχουμε μαζί κάθε μέρα μετά τη δουλειά. Την τελευταία μέρα του είπα: του χρόνου, θα τον κάνω μαζί σου. Και κράτησα τον λόγο μου.»
Για πολλούς, αυτή θα ήταν μια από αυτές τις όμορφες υποσχέσεις που λες μετά από πολλές ενδορφίνες. Όχι για την Εύα. Ένα χρόνο μετά, εμφανίστηκε. Χωρίς πλάνο. Κυριολεκτικά.
Χωρίς Πλάνο, Χωρίς Πανικό
«Όλοι με ρωτούσαν: Ποια είναι η στρατηγική σου; Πώς θα τα καταφέρεις χωρίς εμπειρία; Είχα τρέξει μόνο 150 χλμ. σε 24 ώρες πριν από αυτό, και τρέχω μόνο δύο χρόνια. Έλεγα απλώς: Δεν έχω πλάνο. Θα ξεκινήσω... και βλέπουμε.»
Αυτό μπορεί να ακούγεται τρελό σε όποιον προπονείται με Excel, Garmin και HRV δεδομένα. Αλλά η Εύα ήξερε τον εαυτό της. Εμπιστεύτηκε την αδρεναλίνη, την κοινότητα και τη χαρά — και πήγε πιο μακριά από οποιοδήποτε πρόγραμμα.
(Αν όμως ψάχνεις για πραγματική συμβουλή ρυθμού, δες το άρθρο μας “Run Smarter, Not Harder". Η ιστορία της Εύας είναι έμπνευση, αλλά ναι — λίγο σχεδιασμός δεν βλάπτει.)
Προπόνηση; Κράτα την Απλή
«Τίποτα το περίπλοκο,» είπε. «Περπατούσα πολύ. Έτρεχα περίπου 50 χλμ. την εβδομάδα. Αλλά έτρεξα και δύο ultramarathon έναν μήνα πριν τον αγώνα, και αυτά με βοήθησαν πολύ.»
Καμιά φορά, η καλύτερη διαδικτυακή προπονητική συμβουλή είναι απλή: κινήσου, μείνε σταθερός και δοκίμασε τα πόδια σου σε πραγματικές συνθήκες. Η ρουτίνα της Εύας μάς θυμίζει ότι δεν χρειάζεται να είσαι elite για να κάνεις κάτι επικό.
Η Κατάρρευση (ή Δύο)
Το ultrarunning δεν είναι ποτέ μια ευθεία γραμμή.
«Δύο φορές κατά τη διάρκεια του αγώνα, απλώς ξέσπασα σε κλάματα,» είπε. «Ένιωθα σαν τον Ρόκι Μπαλμπόα, που λέει στη γυναίκα του: ‘Ξέρω ότι θα διαλυθώ, αλλά θέλω απλώς να μείνω όρθιος.’ Οι άλλοι είχαν εμπειρία. Εγώ ένιωθα ότι έτρεχα με λιοντάρια. Αλλά τα κλάματα κράτησαν μόνο τρία λεπτά — μετά πάλι γέλια.»
Ίσως είναι η μόνη που έκλαψε και ξέσπασε σε γέλια στον ίδιο γύρο. Αλλά αυτή η συναισθηματική διαδρομή; Είναι η ουσία του ultramarathon.
Θες να μάθεις πώς να πηγαίνεις πιο μακριά, σαν την Εύα; Διάβασε το “Transitioning from HM to Marathon”.
Τρέξιμο, Χορός και Καμία Παραισθήση
«Δεν είδα τίποτα περίεργο όπως άλλοι — που θα είχε και πλάκα!» γέλασε η Εύα. «Αλλά χόρεψα, τραγούδησα, γέλασα πολύ. Η μουσική με κρατούσε.»
Αυτό ίσως είναι το πιο “ελληνικό” ultra: 3 π.μ., παρέα, μουσική, βήματα στους δρόμους της Αθήνας. Καμιά φορά αυτό αρκεί.
Ροή και Βήματα
Για το μεγαλύτερο μέρος του αγώνα, η Εύα έτρεχε με τον Νίκο — τον ίδιο φίλο που την έπεισε να το κάνει.
«Περάσαμε τις περισσότερες νύχτες μαζί. Ήταν ήσυχα. Άκουγες μόνο τα βήματά μας και τα γέλια μας.»
Ίσως η πιο ποιητική περιγραφή αγώνα που έχουμε ακούσει. Και ναι, θέλουμε κι εμείς να τρέξουμε κάτω από τα αστέρια στην Ελλάδα.
Περισσότερο από Τρέξιμο
«Αυτοί οι αγώνες σε αλλάζουν,» είπε η Εύα. «Σε κάνουν καλύτερο άνθρωπο. Πιο δυνατό. Άρχισα να πιστεύω στον εαυτό μου με έναν τρόπο που δεν το είχα ξανακάνει.»
Αυτός είναι ο λόγος που οι δρομείς επιστρέφουν στα ultra. Όχι για τα μετάλλια. Για την εσωτερική μεταμόρφωση. Όταν τα πόδια σου λένε “φτάνει” και η καρδιά σου λέει “άλλος ένας γύρος.”
Συμβουλές από μια Τυχαία Πρωταθλήτρια
Ρωτήσαμε την Εύα τι θα έλεγε σε κάποιον που θέλει να ξεκινήσει τρέξιμο — ή ονειρεύεται να κάνει ultra. Οι κορυφαίες συμβουλές της:
Βρες το θάρρος να το κάνεις — να φτάσεις στη γραμμή εκκίνησης.
Πίστεψε στον εαυτό σου. Μη σκέφτεσαι τι μπορεί να πάει στραβά, αλλά «κι αν τελικά νικήσει ο τολμηρός;» (όπως λέει η ελληνική παροιμία).
Ξεκίνα αισιόδοξα και με χαμόγελο. Είσαι πιο δυνατός απ’ όσο νομίζεις.
Μην φοβάσαι να κλάψεις ή να γελάσεις ενώ τρέχεις.
Και πάντα να χαμογελάς και να χορεύεις όταν έχει μουσική. Όλα πάνε καλά για όσους χαμογελούν.
Αν αυτό δεν σου δίνει κίνητρο να δέσεις τα κορδόνια και να βγεις εκεί έξω, δεν ξέρουμε τι θα το κάνει.
Γιατί Αξίζει
Η ιστορία της Εύας δεν αφορά μόνο τη νίκη. Είναι για το τι μπορεί να συμβεί όταν εμπιστεύεσαι το ένστικτό σου, τους φίλους σου και τη χαρά σου. Είναι ένα ελληνικό παραμύθι για δύναμη, αγάπη, κίνηση και τη μαγεία του τρεξίματος μεγάλων αποστάσεων.
Αν είσαι νέος δρομέας, ονειρεύεσαι έναν μεγάλο στόχο ή ψάχνεις για online προπονητή που καταλαβαίνει την πραγματική ζωή, είμαστε εδώ. Δεν χρειάζεται να έχεις ένα πλάνο τόσο άγριο όσο της Εύας. Αλλά χρειάζεται να ξεκινήσεις.
Μπορείτε να βρείτε την Εύα στο Instagram εδώ
